PET ZVEZDINIH ZVEZDA Proslavili istoriju kluba, ovo su imena koja će zauvek biti u srcima navijača crveno-belih

09:20 | 12-01-2025

Fudbal 0

Fudbalski klub Crvena Zvezda od svog osnivanja ima tradiciju da dodeljuje zvanje “Zvezdina zvezda” igračima koji su imali veliki uticaj na klupsku istoriju i koji su je proslavili širom sveta

Stadion Crvene zvezde

Svi igrači, osim Dragana Stojkovića, su igrali najmanje jednu deceniju za klub i bili su svojevremeno kapiteni tima. 

Prva Zvezdina zvezda - Rajko Mitić

Legendarni fudbaler Crvene zvezde, rođen je u selu Dol blizu Bele Palanke 19.11.1922. godine.

Pročitajte još:

Pročitajte još:

Pročitajte još:

Pročitajte još:

Pročitajte još:

Pročitajte još:

Rajko je počeo da igra fudbal na livadama beogradskog naselja Košutanjak da bi 1940. godine zabeležio prvi seniorski nastup za ekipu BSK-a protiv zemunskog “Viteza”.

Njegova fudbalska karijera je stagnirala tokom rata, a po završetku rata nastavlja da se bavi fudbalom i četvrtog marta 1945. od osnivanja počinje da igra za Zvezdu.

Crveno-beli dres nosio je punih četrnaest sezona, igrajući na poziciji desne “polutke” 572 utakmice na kojima je postigao 262 gola. 

Zvezdu je predvodio sa ulogom kapitena do osvajanja šest titula šampiona (1946., 1951., 1953., 1956., 1957. i 1959.) i četiri titule nacionalnog kupa.

FILMSKA PRIČA Bivši trener Zvezde upucan zbog žestokog momka, oduševio Arkana

Svoje džentlmenstvo na terenu dokazao je sedmog aprila 1958. godine na utakmici protiv Splita. Naime, u prvenstvenom susretu protiv Splita dvadesetak minuta pre kraja utakmice kamenica je doletela iz publike i pogodila u glavu Boru Kostića, nakon čega je Rajko povukao celu ekipu sa terena. Disciplinski sud FSJ je nakon toga kaznio skoro sve igrače tima jednomesečnom suspenzijom.

Igračku karijeru je okončao u novembru 1958. godine u finalu kupa protiv mostarskog “Veleža” (4:0).

Mitić je 1960. godine došao na čelo stručnog štaba Crvene Zvezde i tu je ostao punih šest godina, da bi nakon toga tri godine bio savezni kapiten-selektor Fudbalskog saveza Jugoslavije.

Ovaj velemajstor fudbala je sa životne scene sišao 29. marta 2008. godine ostavivši iza sebe večni trag u klubu i našoj zemlji.

Druga Zvezdina zvezda - Dragoslav Šekularac

- "Kralj driblinga" i druga Zvezdina zvezda rođen je u Štipu 1937. godine, a za prvi tim Zvezde je zaigrao  6. marta 1955. godine. Sa Zvezdom, čiji je dres obukao 470 puta i u kojoj je postigao 119 golova osvojio je sedam titula državnog prvaka i pet kupova. Za državni tim sa kojim je osvojio olimpijsko zlato, odigrao je 41 utakmicu i postigao šest golova.

Šekularcu je najdraže to što u derbijima sa Partizanom ima pozitivan bilans.

Dragoslav Šekularac Alo/ Marko Metlaš
 

Radio je kao trener ali sa manjim uspehom i tim sa beogradske „Marakane", je ostavio svom nasledniku - Ljupku Petroviću koji je sa Zvezdom, godinu dana kasnije, osvojio Evropu a posle i svet.

Šekularac je idejni kreator Zvezdine zlatne generacije `91 i prvi koji je želeo da napravi tim od mladih i perspektivnih, ali neafirmisanih igrača. Predložio je Džajiću da se kupuju samo najbolji mladi fudbaleri iz tadašnje Jugoslavije, što je on i prihvatio.

Šeki je uvek bio u centru pažnje. Voli da se priča o njemu, a anegdota i zanimljivosti ima na pretek. 

Treća Zvezdina zvezda - Dragan Džajić

Najbolji igrač jugoslovenskog i srpskog fudbala, rođen je u Ubu 30. maja 1946. godine.

U Crvenu zvezdu došao je nakon maestralno odigranog turnira u Valjevu, gde su ga zapazili “lovci na talente” najvećih klubova. Po prelasku u Beograd, Džajiću je trebalo samo šest meseci da zasluži poziv u seniorski tim sa napunjenih 17 godina 8. juna 1963. godine. u utakmici sa podgoričkom (tada titogradskom) Budućnošću.

Prvu titulu u timu osvojio je već naredne godine, a ostaće upamćen i kao predvodnik generacije koja je prva u istoriji zabeležila het-trik u tadašnjoj ligi Eks Jugoslavije. (1968., 1969., 1970.). Petim naslovom prvaka okitio se 1973., a uz to je i četiri puta podizao pehar namenjen osvajaču nacionalnog kupa. Nakon odlaska iz natrofejnijeg srpskog kluba, najbolje levo krilo sveta, u svoju biografiju upisao je i dve godine inostrane karijere. 1975. i narednu godinu proveo je u francuskom prvoligašu Bastiji za koju je odigrao osamdeset mečeva.

Džajić ALO/Aleksandar Nalbantjan
 

Nakon toga vratio se među crveno-bele za koje je igrao sve do oproštajne utakmice 28. maja 1978. godine u Mostaru.

Statistika kaže da je zabeležio rekordnih 590 mečeva u Zvezdinom dresu i postigao 287 golova, dok je za nacionalni tim nastupao 85 puta.

Nakon više nego uspešne igračke karijere Džajić je 1979. godine seo u fotelju tehničkog direktora. Dvanaest godina kasnije osvajanjem titule prvaka Evrope i sveta, zajedno sa svojim saradnicima, ispisao je najlepšu stranicu u istoriji srpskog klupskog fudbala.

Osim mesta tehničkog direktora Džajić je od 1998. godine, obavljao u dva mandata i funkciju predsednika kluba. 

Četvrta Zvezdina zvezda - Vladimir Petrović

Vladimir Petrović rođen je 1. jula 1955. godine u Beogradu, a u fudbalskom svetu poznat je pod nadimkom Pižon, što u prevodu sa francuskog jezika znači golub.

Bogata igračka, a kasnije i trenerska karijera učinila ga je jednom od najcenjenijih ličnosti iz sveta fudbala u našoj zemlji. Veliki deo karijere proveo je u Crvenoj zvezdi u kojoj važi za jednog od najmlađih debitanata jer je 1971. godine, kao šesnaestogodišnjak, prvi put nastupio za seniorski tim.

Osvojio je jedanaest domaćih trofeja, pet titula i šest nacionalnih kupova, a veliki žal ostao je zbog izgubljenog finala kupa UEFA 1979. godine protiv Borusije iz Mehengladbaha.

Dule Savić i Pižon Alo! Vladimir Marković
 

Posle jedanaest godina na Marakani, otisnuo se u London, gde je za tamošnji Arsenal igrao jednu sezonu. Inostranu karijeru nastavio je u Francuskoj igrajući za Brest i Nansi, odnosno belgijske velikane Antverpen i Standard iz Liježa.

Ukupno je crveno-beli dres obukao 497 puta i postigao 117 golova, a u dresu sa nacionalnim obeležjem nastupao je 34 puta tokom kojih je postigao pet golova.

U trenerskom poslu takođe je zabeležio zapažene rezultate uglavnom trenirajući Crvenu zvezdu da bi petnaestog septembra 2010. godine, izabran za selektora najboljeg tima reprezentacije Srbije. 

Peta Zvezdina zvezda - Dragan Stojković

Dragan Stojković Piksi rođen je trećeg marta 1965. godine u Nišu, odakle je iz Radničkog 1986. godine prešao u Crvenu zvezdu i ostavio neizbrisiv trag u najtrofejnijem srpskom klubu.

Ubrzo po dolasku na Marakanu zadužio je kapitensku traku i postao jedan od najboljih igrača u istoriji crveno-belih. Iz Beograda i Zvezde je otišao 1990. godine ni ne sluteći da će se naredne godine sa bivšim saigračima sresti u finalu “Kupa evropskih šampiona” u Bariju.

Fudbalski put ga dalje odvodi u Veronu, gde nakon jedne sezone odlazi na iznenađenje mnogih u Japan, tačnije Nagoju gde dobija status božanstva.

Za reprezentaciju Srbije nastupao je 84 puta. Učestvovao je na dva svetska prvenstva 1990. u Italiji i 1998. u Francuskoj, kao i na kontinentalnom nadmetanju 2000. godine u Belgiji i Holandiji. Njegov pogodak u osmini finala svetskog kupa protiv Španije stručnjaci su proglasili jednim od pedeset najlepših golova koji su ikada postignuti na svetskim prvenstvima.

Piksi Marko Metlaš
 

Nakon okončanja karijere, ostao je u fudbalu, prvo kao predsednik Fudbalskog saveza Jugoslavije, a od jula 2005. do oktobra 2007. obavljao je funkciju predsednika Crvene zvezde i u tom periodu klub je ostvario zapažene rezultate. Iz Zvezde se ponovo uputio na Istok, odnosno Japan, gde kao trener preuzima Nagoju sa kojom u debitantskoj sezoni osvaja treće mesto i biva proglašen za najboljeg trenera tamošnje lige. Kulminacija ipak sledi kasnije, tačnije u sezoni 2010/2011 kada njegov klub osvaja prvu titulu prvaka u istoriji.

Piksi je crveno-beli dres obukao 116 puta i postigao 54 gola.

Crvena zvezda je 1991. ostvarila najveći uspeh u istoriji jugoslovenskog i srpskog fudbala, popela se na krov Evrope i sveta. Najbolji igrač te generacije po oceni najeminentnijih fudbalskih i sportskih stručnjaka bio je Dejan Savićević. Čak i najveći fudbalski laici bili su saglasni da je popularni Dejo zaslužio najveće sportsko priznanje koje jedan klub dodeljuje svom igraču.

"Šesta zvezda"? 

Pored pet igrača, na proslavi 65 godina kluba 29. maja 2010., generacija 1991. koja je osvojila “Kup evropskih šampiona” i “Interkontinentalni kup” je proglašena za šestu Zvezdinu zvezdu.

Jedan od razloga zašto je cela generacija proglašena za šestu zvezdu jeste što, nakon svih ovih Zvezda ni jedan igrač, nije igrao duže od 10 godina u klubu. Iz tog razloga je tadašnji predsednik, Vladan Lukić, došao do kompromisnog rešenja i dodelio poslednju zvezdu celoj generaciji kojoj i on pripada.

Kult “šeste Zvezdine zvezde” nije zaživeo u javnosti ni među navijačima jer su se uglavnom Zvezdine zvezde vezivale za jednog igrača koji bi dao neponovljivi doprinos klubu.

Za više sportskih informacija, zapratite našu Fejsbuk stranicu.

Tagovi:
FK Crvena zvezda Rajko Mitić dragoslav šekularac Dragan Džajić
POVEZANE VESTI

Komentari(0)

Loading

Povezane vesti

Pogledajte još iz kategorije "Fudbal"