ALO, RETRO: Kića i Praja nigde jedan bez drugoga, košarka više ovakve ne rađa - Dragan Kićanović

07:00 | 30-03-2024

Sportski pogled 0

O veličini junaka naše današnje priče dovoljno govori činjenica da je, uprkos tome što je kasnije došao veliki broj vrhunskih igrača kroz domaću košarku, on jedan od onih koji i dalje figuriraju kao jedni od najboljih ikada.

Čačak je kroz istoriju srpske košarke doneo ogroman broj vrhunskih stručnjaka i igrača, koji su domaćem sportu doneli veliki broj uspeha. Jedan od njih je i Dragan Kićanović.

Bio je istinska košarkaška zvezda, još u tim tremenima, a uvek je želeo da ostane blizu rodnog grada. Bio je vezan za isti.

Rubrika "Alo, Retro" će dva meseca svakog dana donositi priče o bivšim košarkašima, koji su svojim bravurama i veštinama ostavili trag u istoriji evropske košarke.

Košarkaški grad i ruke u Moravi

U vreme kada je Kićanović rođen Čačkom je uveliko harao Radmilo Mišović, koji je dominirao u danima kada je popularni "Kića" počinjao karijeru u znatno nepoznatijem Železničaru.

Prvi kontakt sa ozbiljnijom košarkom Dragan je doživeo 1971. godine, kada ga je Mirko Novosel pozvao na Evropsko prvenstvo za igrače do 16 godina.

To je bila strašna ekipa, sa imenima poput Mirze Delibašića, Dragana Todorića i mnogih drugih...

Jugoslavija je, očekivano, osvojila turnir, trijumfom protiv domaće Italije u finalu. Kićanović je bio drugi najbolji strelac turnira, a ispred njega je bio samo svemoćni Mirza Delibašić.

Iste godine je debitovao i za seniorsku reprezentaciju na Mediteranskim igrama, gde je prvi put postigao 40 poena i vodio nacionalni tim do drugog zlata, nakon čega je završio u Borcu iz Čačka.

Partizanova legenda

Generacija reprezentacije do 16 godina prerasla je ciklus i sada je postala U18 selekcija, koja je imala pred sobom Evropsko prvenstvo u Zadru, gradu košarke. Naravno, niko nije imao šanse pored Jugoslovena, a ponovo su lideri bili isti - Delibašić i Kićanović.

Borac je bio prinuđen da pusti Dragana, koji je zajedno sa Todorićem iz Sloge krenuo put Partizana. Crno-beli su se tada bili dogovorili i sa Delibašićem, ali im pravila nisu dozvoljavala da potpišu više od dva velika talenta. Stoga, Mirza je završio u Bosni, sa kojom je postao šampion Evrope.

Kada je stigao u Partizan, Kićanovića je dočekao Ranko Žeravica, bivši trener nacionalnog tima i najbolji učenik čuvenog profesora Aleksandra Nikolića. Godinu dana ranije, 1971, Žeravica je uspeo da dovede Dražena Dalipagića, koji je igrao fudbal do svoje 15. godine.

Nadimak Dražena, Praja, potekao je od lokalnog odbrambenog igrača fudbalskog tima u Veležu. Tako je, leta 1972, rođen najbolji dvojac na terenu koji sam verovatno ikada video, Kića i Praja. Nisu bili bliski prijatelji. Uvek je postojao neki rivalitet između njih. Ali kao dva pametna čoveka, odmah su se povezali na terenu. Jednostavno rečeno, trebali su jedan drugoga.

Tandem kakav su svi mogli sanjati

Dalipagić je bio sjajno krilo, sjajan šuter i spektakularan skakač. Kićanović je bio super-pametni bek koji je mogao da igra na poziciji plejmejkera punih 40 minuta. Bio je nezaustavljiv u jedan-na-jedan situacijama, imao je odličan pregled igre i šut.

Nije bilo utakmice Partizana bez spektakularnih zakucavanja Dalipagića nakon asistencija Kićanovića. Bili su dva idola koji su pomogli Partizanu da osvoji prvu titulu Jugoslovenske lige 1976, ali su još više pomogli nacionalnom timu.

Kada je Mirko Novosel preuzeo kormilo tima za Evrobasket 1973. u Barseloni, Španija, pozvao je nekoliko mladih igrača. Naravno, Kićanović je bio među njima.

Takođe su tu bili i Dalipagić i Zoran "Moka" Slavnić, koji je debitovao sa 24 godine. Sa dodatnim iskustvom Košića, Tvrdića, Pleća i Solmana, Jugoslavija je osvojila prvu evropsku titulu.

Sledeće godine, Jugoslavija je bila druga na Svetskom prvenstvu u Portoriku. Kićanović je bio najbolji igrač i najbolji strelac tima sa 139 poena (19.9 po meču), uključujući 34 protiv Kanade i 26 protiv SAD-a.

Olimpijske igre kruna karijere

Na Olimpijadi 1980. u Moskvi, bez američkog tima, Jugoslavija je osvojila zlatnu medalju sa Kićanovićem i Dalipagićem kao vođama.

U 1981. i 1982. godini, Gazzetta dello Sport iz Italije izabrala je Kiću kao igrača godine u svom prestižnom istraživanju.

1981. godine, osvojio je Jugoslovensku ligu sa Partizanom i srebrnu medalju sa nacionalnim timom na Evrobasketu u Pragu.

Na klupskom nivou, nakon osvajanja prve Jugoslovenske lige 1976, Partizan je takođe osvojio svoj prvi evropski trofej 21. marta 1978. nakon nezaboravnog finala Korać kupa u Banja Luci protiv Bosne.

Utakmica je završena 117:110 posle produžetaka. Bio je to festival košarke, sa 48 poena Dalipagića, 33 Kićanovića i 21 Miška Marića. Za Bosnu, Mirza Delibašić je postigao 33 poena, Žarko Varajić 22

Takvi se igrači ne rađaju danas

Da li možete da zamislite ijedan tandem u današnjem svetu evropske košarke koji može da dostigne visine, ali i popularnost, koju su imali Kića i Praja?

Čini se da ne. Igrala se potpuno drugačija košarka, igra je bila u ekspanziji i interesovanje mnogih bilo je usmereno upravo na košarku.

Danas se svet promenio, košarkaši možda i jesu postali veće zvezde nego lani, ali njihovi mentaliteti i, pre svega, ugovori koje imaju - to ih uljuljkava i od njih pravi mekušce.

A Dragan Kićanović je bio na terenu sve osim toga. Predstavljao je suštu suprotnost onome što možemo gledati danas, a istinsku esenciju onoga što košarka zapravo i jeste.